ژانرِ موسیقی زورخانه‌ای یکی از مهمترین بخش‌های فرهنگِ موسیقایی و شفاهی این سرزمین است. مجموعه‌ای از رپرتواری آوازی و سازی که متشکل از ریتم‌های قدیمی است. این سنت موسیقایی به صورت شفاهی و سینه به سینه به نسل‌های بعد انتقال پیدا کرده تا به زمان معاصر رسیده است و در زورخانه‌ها شنیده می‌شود.
پهلوانان یا (باستانی‌کاران) در میانه‌ی گود، با صدای زنگ و ضربِ مرشد است که بدنِ خویش را هماهنگ می‌کنند و با آن وزن را نگاه می‌دارند و سبب می‌شود تا پا زدن و و دیگر حركاتِ زورخانه‌ای چون شنای پیچ ، گورگه گرفتن، سنگ و چرخ و میل بازی و كباده كشی امکان‌پذیر شود؛ ضرب زورخانه ساز اصلی اجرای موسیقی زورخانه تمبک است. تمبک زورخانه از جمله سازهای پوستی و طبل های یک سو پوست است که بدنه آن از گل پخته ساخته می شود (گرچه درگذشته نمونه‌های چوبی و فلزی آن نیز وجود داشته است). تنبک زورخانه رکن مهم مراسم ورزش زورخانه یا ورزش باستانی و بزرگ‌ترین پوست صدای یک طرفه (یک طرف باز) از لحاظ اندازه در ایران است که با دست نواخته می‌شود.
اما جز این دو ساز، آلاتِ موسیقایی دیگری نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد که از جمله‌ی آن می‌توان به نی نیز اشاره کرد. در این میان البته مرشد آوازهایی می‌خواند که معمولا در دستگاهِ چهارگاه است و در این میان از گوشه‌های «رجز» یا «ارجوز» بهره می‌برد و پهلوانی که مشغولِ اجرای حرکات است، متناسب با ریتمِ خواندن و نواختنِ اوست که حرکات خود را تنظیم می‌کند. اشعار در موسیقی زورخانه ، بیشتر حماسی است؛ امّا اشعاری در مدح اولیاء و انبیاء دین و همچنین اشعاری از شاعران کهن نیز استفاده می‌شود.
