آن‌هنگام که «غلام‌حسین بنان» رحلِ اقامت در خاک گزید، «محمدرضا شجریان» بر مزارش خواند: «بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران/ کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران»؛ این اولین بار بود که هنرمندی در روزِ وداعِ هنرمند دیگری، در سوگش می‌خواند و چنین سوزناک می‌خواند.
حالا قریبِ یک ماه است که خسروی آواز ایران، خود بارِ آن همه رنجِ بیماری را بر زمین گذاشته و در آرامشی ابدی رفته و البته هنرِ ایران را مبتلا به غمی ابدی کرده است، آن‌چنان‌که «میرجلال‌الدین کزاری» نوشت:‌«خُنیا به سوگ می‌نشیند؛ آواز، با درد و دریغ دمساز، می‌موید؛ چنگ، درمانده و دلتنگ، گیسو می‌پریشد؛ تار، زار، می‌گرید؛ نی، جانگزای و جگرسوز، می‌نالد؛ تنبک، دمادم، از غم بر سر می‌کوبد»

اما «محمدرضا شجریان» در طولِ 80 سالی که زیست (و با افتخار زیست) آن‌چنان عمرِ پربرکتی داشته و چنان گنجینه‌ی موسیقی ایران را پربار کرده است که نام‌ش برای همیشه مانا خواهد ماند.

«موسیقی ما» مستندی از تعدادی از آثار ماندگارِ این هنرمند را تهیه کرده است که در روزهای آتی منتشر خواهد شد؛ اما هم‌زمان با ایامِ درگذشت ایشان برنامه‌ای با نامِ «راز مانایی یک اسطوره» را با همراهی تعدادی از هنرمندانِ برجسته‌ی موسیقی کشور منتشر و تعدادی از آثارِ او را بررسی کرد؛ بخشِ دوم این برنامه با حضورِ هنرمندانی چون بهداد بابایی، جلیل عندلیبی، حسین علیزاده، حمیدرضا نوربخش، سحر محمدی، سیامک آقایی، مانی جعفرزاده، مجید درخشانی، محمد رحمانیان و محمدعلی چاوشی را می‌بینید.