رکوییم موتزارت با رهبری «بردیا کیارس» و ارکستر مایستری «ارسلان کامکار» اجرا شد
از آخرین کنسرت برگزار شده در ایران دو سال می‌گذرد و حالا با آغاز اجراهای صحنه‌ای، این امیدواری است تا خونِ تازه‌ای به رگ‌های موسیقی ایران بدمد؛ اما نوازندگانِ نام‌دار موسیقی کلاسیک تصمیم گرفتند تا اولین کنسرتِ خود به رهبری «بردیا کیارس» و ارکستر مایستری «ارسلان کامکار» را به یاد درگذشتگان کرونا برگزار کند. در کنسرت «رکوییم موتزارت»، «سحر انزلی» رهبر گروه کر هاسمیک کاراپتیان، «مهدی قاسمی» رهبر گروه کر شهر تهران، «میلاد عمرانلو» رهبر گروه کر تنال نیز نوازندگان را همراهی کردند.
در بخشی از این مراسم، «فاطمه معتمدآریا» (بازیگر) طی سخنانی گفت: «راست می‌گویند که دوران هیچ منزلتی به اندازه‌ی هنر پایدار نیست؛ به خصوص هنر موسیقی که تاج سر آفرینش است. امشب همه ما اینجا هستیم، تنها به دلیل همتی که این مجموعه موسیقی انجام داده و هیچ هنرِ دیگری، این قدرت را نداشته است.»
او با اشاره به بزرگداشت درگذشتگان هنر ایران در دوران کرونا که محوریت اجرای چهارشنبه شب ـ اول دی ماه ـ را تشکیل می داد، تاکید کرد: «این همدلیِ امشب ما به دلیل وجود افرادی بوده است که هر پنجه و نوای برآمده از سینه آنها و هر حرکت و فکرشان، جز عشق، مهر و دوستی چیزی در این مملکت نپراکنده است. چیزی که امشب در اینجا اتفاق افتاده است، جدا از ادای احترام به کسانی که عزیزان ما بوده و از دست رفته اند، نشان از همدلی و دوستی ما دارد. وقتی در سالن تالار وحدت نشسته بودم و مثل همیشه داشتم به سقف نگاه می‌کردم، با خودم فکر کردم این لانه‌های ریز ریز که دور هم جمع شده، درونش پر از صدای عشق و مهر هنرمندانی است که سال‌ها اینجا کار کرده و به قول آقای حسین علیزاده اینجا خانه آنهاست. ما در تک تک این لانه‌ها خانه کرده ایم؛ نه با جسم، بلکه با روح، نگاه عشق و هنرمان و بزرگترین هنری که امشب اینجا توانسته این مجموعه را با هم همدل کند، موسیقی است.»
معتمدآریا با طرح این پرسش که چطور می شود، کسی یا کسانی ـ خواسته یا ناخواسته ـ حرف بستن یا شکستن از موسیقی را مطرح کنند، این پرسش را با سوال های دیگر ادامه داد که «مگر ممکن است چنین چیزی؟ مگر ممکن است در این لانه ها، آوا و صدایشان خاموش شود؟» غیرممکن است. موسیقی چیزی غیر از مهر پخش نمی‌کند و نکرده است. موسیقی اعتراض می‌کند، از ما درخواست می‌کند و ما را به هم نزدیک می‌کند. چطور می شود که با زدن بر یک پوست دباغی شده صدایی از آن برخاسته شود که همه ما را به شعف آورد یا از یک نوای نی تا عمق وجودش، آدم آزرده و غمگین شود.
این بازیگر خطاب به حاضران در تالار وحدت، گفت: «از اینکه امشب به دلیل همراهی با مجموعه‌ای که ما را دعوت کرده اند، اینجا جمع شده‌ایم، احساس امنیت خاطر می‌کنم. اینکه ما هر کجا که گرفتار باشیم، بیش از هر کس و هر چیز دیگری، خودمان به حال هم کمک می‌کنیم. هر نفری که از این صندلی‌ها کم شود، یک خانواده ویران می‌شود، هم خانواده موسیقی. خانواده ای که سرپرست خود را از دست می دهد نمی داند که آیا کسی هست در این جامعه که از او حمایت کند؟ از بیمه او از بیکاری او از اجاره خانه او و از حیات و هستی روزمرگی او. آیا کسی هست که به داد هنرمندانی برسد که قرار است سازشان را بشکنند و یا کنسرت آنها را تعطیل کنند و بگوید اینها هر کدام خانواده‌ای دارند و هر کدام نیاز به ابتدایی ترین روزمرگی برای ادامه حیات دارند؟»
در این کنسرت هم‌چنین «حسین علیزاده» (موسیقی‌دان برجسته‌ی ایرانی) تصریح کرد: «چیزی که به نظرم خیلی اهمیت دارد این است که شاید کم کم به حدود نیم قرن می‌رسد که با مسائلی در موسیقی گریبانگیر هستیم که برای درست شدن و یا پیشنهاد راهی برای حل مشکلات آن، شاید دیر باشد. مثل اینکه بار خودمان را خودمان باید ببندیم. ما یک ثروت عظیمی در دست داریم که آن موسیقی، قلب و عشقمان است. همه ماهایی که در هر هنری از خودمان مایه گذاشته‌ایم، می دانید آدم گاه مجبور است برای حفظ چیزی، با یکسری مسائل بجنگد. در این مدت یک امر خیلی به ما کمک می‌کرد و آن اینکه هنر به ما یاد داد، به خودمان متکی باشیم. ما هنری را در دست داریم که از هر ابزاری ماندگارتر است و این هم، در تمام دنیا ثابت شده است. تمام این سال ها که گذشت برخی ها نمی فهمیدند چرا ما عاشق هستیم، چون اصلا از عشق چیزی نمی دانستند.»
او با تاکید دوباره بر همبستگی هنرمندان، با اشاره ضمنی به صحبت های اخیر یکی از نمایندگان مجلس درباره موسیقی، ساز و آلات موسیقی که انتقادهای برخی اهالی هنر و موسیقی را هم به دنبال داشت، یادآور شد: «چنین افرادی نمی‌دانند که این مقام و جایگاهی که دارند ماندگار نیست. خیلی عجیب است که برخی با به دست آوردن یک جایگاه کوچک، حرف های بزرگ بزنند و برای مردم و موسیقی تعیین تکلیف کنند.»
این هنرمند با اشاره به گرامی‌داشت درگذشتگان هنر ایران در دوران کرونا که محوریت کنسرت چهارشنبه اول دی ماه در تالار وحدت را شامل می شد، خاطرنشان کرد: «امشب همه حرف هم را می فهمیم و یک صمیمیت و احترام خاصی داریم که به اینجا آمده ایم. یکی از بهترین اتفاقات این است که از هنرمندان با ابزار خودشان و موسیقی یاد کرد که امشب اجرا می شود. تمام دوستان جوانی که در این ارکستر جمع هستند و بردیا کیارس که همت کرده تا این مراسم انجام شود، برای یک ابراز همدردی و همدلی دور هم جمع شده اند و یک وحدتی شکل گرفته که باید بین هنرمندان باشد. در هر دوره تاریخی، هر جمعیتی که همیشه با هم متحد بوده اند، ضربه پذیری آنها کمتر بوده است و ما در اینجا پشتیبان بسیار بزرگی به اسم موسیقی داریم. موسیقی برای ما هنرمندان جزو مقدساتمان است.»
او با اشاره به دشواری ها و تلخی های ناشی از کرونا و از دست دادن هنرمندان به واسطه این ویروس، تاکید کرد: «در اتفاقات تلخ اخیر، بهترین کاری که می شد انجام داد، این بود که با زبان موسیقی با افراد همدردی کرد. امشب یک نمونه خوب و یک اتفاق بسیار مثبت است. من از همه هنرمندان جوان می خواهم امشب را الگو قرار دهند و اگر در هر شرایطی چند سال دیگر عده ای نبودند، باز هم همبستگی خود را حفظ کنند.»
علیزاده سپس گفت: «اگر به موسیقی توهین می شود به همه ما توهین می شود. ما در دنیا کشورهای اسلامی زیادی داریم که در هیچ کدام از آنها موسیقی را حذف نمی کنند. چراکه موسیقی انسان ها را از هر دردی نجات می دهد. آن چیزی که در این دوران ثابت شده این است که ما با نیروی عشق مردم سر پا هستیم و کار می کنیم. باید واقعا قدردان مردم باشیم که چقدر طی این سال ها به هنرمند خود انرژی و نیرو دادند، همانطور که هنرمندان به آنها عشق دادند. چیزی که خیلی نتیجه مثبت دارد این است که بدانیم سلاح ما عشق است. اگر در تمام دنیا این مسئله درک شد، خوشبختی برای تمام ملت ها هست. اگر از موسیقی که روح انسان است، غافل شویم آن جامعه مریض می‌شود.»
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.