هفدهم (و به عبارتی یازدهم دی ماه) سال‌روز میلاد «محمدرضا لطفی» است؛ موسیقی‌دانی بزرگ که هرچه کرد، بازتاب دانایی‌ها و اندیشه‌های او بود. به قول استاد «ارشد تهماسبی» او آخرین فرد در مسیر موسیقی سنتی است که آن بستر و آبشخور اصلی موسیقی را حفظ کرده و آخرین نماینده‌ی این نسل از موسیقی‌دان‌ها بود. لطفی به‌عنوان فردی که پیشینه‌ی موسیقی خود را خوب می‌شناخت و به ظرایف و دقایق این موسیقی اهمیت می‌داد و بر آن وقوف کامل داشت، بدل به موسیقی‌دانی شد که هم توانا بود، هم اندیشه داشت و هم پیرو سبک و سلیقه خاصی است. اگر آن سرطانِ نابه‌کار نبود، او هم‌چنان در حالِ تحقق آرزوهای بزرگ خود در موسیقی ایران بود.
